بر اساس گزارش State and Slavery، در اوج تجارت در قرن هفدهم و هجدهم، سالانه بیش از 1000 برده برده شده به سورینام برده می شدند تا در مزارع قند کار کنند. این مطالعه نشان داد که بیش از 90 درصد از جمعیت در آن زمان مستعمره آمریکای جنوبی به بردگی گرفته شده بودند و شرایط آنقدر سخت بود که تعداد تولدها هرگز از تعداد مرگ و میرها بیشتر نبود.
یکی از ویراستاران آن، استر کاپیتان، کارشناس مؤسسه سلطنتی مطالعات آسیای جنوب شرقی و کارائیب، در شهر لیدن هلند، گفت: یافته‌های این مطالعه بسیاری را در هلند، از جمله کسانی که نسخه‌های پیش‌خوان می‌خوانند، شگفت‌زده کرده است.
من شوکه شدم زیرا شما این را فرض می کنید [it is] او از طریق تلفن به NBC News گفت: دانش عمومی پایه است، اما اینطور نیست.
“من فکر می کنم این به این واقعیت مربوط می شود که این با تصویر ما از خود روبرو می شود. ما عادت داشتیم خود را بردبار، دمکراتیک و دمکراتیک بفروشیم. و من فکر می‌کنم که این تصویر ما از خود را به چالش می‌کشد و این باعث آسیب می‌شود.»
کلیسا، نیروی دریایی و خانواده سلطنتی هر کدام در قاچاق انسان حدود 600000 نفر، عمدتاً به سورینام و جزایر آنتیل در دریای کارائیب، نقش داشتند. نسل های متوالی در این چرخه اغلب مرگبار بندگی متولد شدند.
صاحبان مزارع خود را با خواندن، نوشتن، ورزش و سایر فعالیت‌های اوقات فراغت مشغول می‌کردند، در حالی که کارگران در زیر آفتاب داغ در حالی که با آزار جسمی و جنسی مواجه می‌شدند زحمت می‌کشیدند.
هلندی ها تجارت برده را در دهه 1500 آغاز کردند و در دهه 1600 به یک بازیگر اصلی تبدیل شدند. برده داری تنها در جزایر هلندی کارائیب و سورینام در سال 1863 پایان یافت – اگرچه برخی از بردگان تا 10 سال دیگر آزاد نشدند. هلند در برابر فشارهای بین المللی، به ویژه بریتانیا، که به سهم خود در تجارت برده در اقیانوس اطلس در سال 1808 پایان داد، تسلیم شد. (ایالات متحده برده داری را در سال 1865 لغو کرد.)
برده داری همچنین در هند شرقی هلند – مستعمره ای بزرگ که اندونزی امروزی را شامل می شد – تا قرن نوزدهم اعمال می شد.
در پاسخ به سؤالات NBC News، وورست، پائولین ون وورست، سخنگوی دولت هلند، عذرخواهی روته را در اعتراف به اینکه این کشور در عمل به میراث برده داری خیلی دیر انجام داده است، تکرار کرد.
او گفت: “برای قرن ها، تحت اقتدار دولت هلند، کرامت انسانی به وحشتناک ترین شکل ممکن نقض شد. و دولت های پی در پی هلند پس از 1863 نتوانستند به اندازه کافی ببینند و اذعان کنند که گذشته برده داری ما اثرات منفی داشته و هنوز هم دارد.”
در مورد غرامت ها، او گفت که بسته های کمکی مختلفی از قبل برای کمک به مستعمرات سابق وجود دارد که برای بهبود اقتصاد محلی طراحی شده است.
پروژه دولت و برده داری توسط یک کمیسیون 200 میلیون یورویی (حدود 218 میلیون دلار) برای کاوش و افشای گذشته استعماری کشور که توسط روته در دسامبر اعلام شد، تامین شد. برخی کشورها اقدامات مشابهی انجام داده اند و حتی غرامت پرداخت کرده اند.
پادشاه چارلز سوم در آوریل گفت که کاخ باکینگهام با تحقیق در مورد ارتباط خانواده سلطنتی بریتانیا با برده داری همکاری خواهد کرد و بلژیک در سال 2020 کمیسیونی را برای بررسی پیوندهای آن تشکیل داد. قانونگذاران بلژیکی سال گذشته ساعت ها در مورد اینکه آیا و چگونه عذرخواهی کنند بحث کردند اما آمدند. بدون توافق، و پروژه بریتانیا تا سال 2026 تکمیل نمی شود.
پادشاه بلژیک، فیلیپ، در ژوئن گذشته در سفر به جمهوری دموکراتیک کنگو، جایی که از سال 1885 تا 1908، تحت نظارت پادشاه لئوپولد دوم، ثروتی را از منابع طبیعی استخراج کرد، در حالی که بردگی و معلولیت داشت، ابراز تاسف کرد. شکنجه و کشتن هزاران نفر.
ساتنام سانگهرا، روزنامه‌نگار و نویسنده کتاب «امپایرلند»، کتابی پرفروش در سال 2021 درباره میراث استعمار بریتانیا، گفت که بریتانیا از گفت‌وگوی بین‌المللی عقب مانده است تا از گذشته استعماری خود دفاع کند.
او گفت: «این که هلندی‌ها مورخان را مأمور کرده‌اند و عذرخواهی کرده‌اند، نشان‌دهنده کم کاری ماست.
تاجگذاری شاه چارلز، که شامل اقلام پر زرق و برق با جواهرات گرانبها از مستعمرات بریتانیا بود، بر گذشته امپراتوری بریتانیا تأکید داشت.
سانگهرا گفت: «در طول تاجگذاری مدام مطرح می شد، همه کشورهای مشترک المنافع آن را بالا می بردند، خواه غارت باشد، برده داری یا میراث آن. این گفتگو برای 20 سال آینده خواهد بود.»
بریتانیا یکی از شرکت‌کنندگان اولیه و مشتاق تجارت برده‌های ماوراء اقیانوس اطلس در قرن‌های 16 و 17 بود که به ساخت امپراتوری کمک کرد که در اوایل قرن بیستم بر بیش از 400 میلیون نفر حکومت می‌کرد.
در سال 2021، آلمان اقدامات خود در نامیبیا را «نسل‌کشی» خواند و متعهد شد 1.1 میلیارد یورو (1.2 میلیارد دلار) غرامت بدهد، و در همان سال، امانوئل مکرون، رئیس‌جمهور فرانسه از الجزایری‌هایی که در کنار نیروهای فرانسوی جنگیدند اما بعداً به عنوان خائن کشته شدند، عذرخواهی کرد.
“شما آلمان دارید که این کار را می کند، هلند دارید که این کار را می کند. جرمیا گارشا، کارشناس تاریخ استعمار در دانشگاه کالج دوبلین، می‌گوید که بلژیک را تحت فشار قرار می‌دهد که به نوعی پاشنه‌های خود را در شن فرو کرده است.
پروژه State and Slavery هفته گذشته برای افشای میزان درآمد پادشاهان هلندی از برده داری سرفصل خبرها شد. اما گرشا اضافه کرد که کاهش تخلفات استعماری کل کشور به تعداد، به خودی خود ادامه نگرش استعماری است: اینکه مردم می توانند دارایی های مالی باشند.
«اینها اعدادی هستند که همچنان به نوعی به بردگی مردم در ذهنیت ما ادامه می دهند – آنها خانه هستند، آنها دارایی هستند. نه. اینها تجربیات هستند، اینها تجربیات انسانی است. “این چیزی است که من می خواهم آن را بازیابی کنم.”